|
موضوع حرمت‌شراب در اسلام پیش از هجرت نیز زبانزد مردم بود تا جایی که دشمنان اسلام نیز آن را می‌دانسته‌اند, فرمت ورد 52 صفحه مقدمه موضوع حرمت‌شراب در اسلام پيش از هجرت نيز زبانزد مردم بود تا جايى كه دشمنان اسلام نيز آن را مىدانستهاند، منتهى اگر بعضى از مسلمانان در اثر علاقه زياد و يا عادت شديدى كه نسبتبه شراب داشتهاند، آن را مىنوشيدند و براى سر و صورت دادن به اين عمل خود اجتهادى هم درباره لفظ«اثم»كرده و آن را حمل بر كراهت كردهاند تا اينكه دستور اكيد و صريحى در حرمت و نهى از شرب آن آمد مانند آيه 90 سوره مائده، اين عمل مسلمانان و اجتهاد آنان را نمىتوان به حساب قرآن و اسلام گذارد، چنانكه در موضوع روزه نيز در آغاز، مجامعتبا زنان در شب حرام بود ولى گروهى از جوانان و افراد ديگرى كه غريزه جنسى در آنها قوى بود نتوانستند خوددارى كنند و به تعبير قرآن كريم به خود خيانت كردند تا آنكه آن حكم منسوخ گرديد.
و شاهد بر اينكه شراب از آغاز بعثت رسول خدا(ص)حرام بوده و هيچ گاه در اسلام عنوان مباح و حلال نداشته است، روايات زيادى است كه در كتاب شريف كافى و تهذيب و كتابهاى ديگر حديثى از ائمه بزرگوار دين(ع)رسيده كه از آن جمله حديثى است كه كلينى(ره)و شيخ طوسى از امام باقر(ع)روايت كردهاند كه آن حضرت فرمود:
«خداى تعالى هيچ پيغمبرى را به نبوت مبعوث نفرمود جز آنكه در علم خدا چنين بود كه چون دين او را كامل نمود حرمتخمر و شراب در آن دين بود و شراب هميشه حرام بوده است. . . »و در حديث ديگرى كه كلينى(ره)از على بن يقطين روايت كرده اين گونه است كه مهدى عباسى از حضرت موسى بن جعفر(ع)حكم شراب را پرسيد: كه آيا شراب در كتاب خدا حرام شده است؟با اينكه مردم از آيات شراب نهى مىفهمند نه حرمت؟ امام(ع)با قاطعيت فرمود: آرى در كتاب خدا حرام شده. پرسيد: در كجاى كتاب خدا حرام شده؟حضرت فرمود: در آنجا كه خدا فرمود: «قل انما حرم ربى الفواحش ما ظهر منها و ما بطن و الاثم و البغى بغير الحق. . . » (1) و به دنبال آن امام(ع)فرمود: منظور از«اثم»در اين آيه كه خدا آن را صريحا حرام فرموده شراب استبه دليل آنكه در جاى ديگر فرمود: «يسئلونك عن الخمر و الميسر قل فيهما اثم كبير و منافع للناس و اثمهما اكبر من نفعهما» (2) تا به آخر حديث. با توجه به اينكه آيه اول در سوره اعراف آمده و آن سوره در مكه نازل شده بخوبى تفسير آيه دوم را كه در سوره بقره و در مدينه نازل شده است مىكند، و به هر صورت از مجموع آيات و روايات بخوبى فهميده مىشود كه حرمت‌شراب از احكام معروف اسلام بوده و در همان آغاز بعثت، رسول خدا(ص)به دستور خداى تعالى آن را حرام كرده، منتهى برخى از مسلمانان كه نمىتوانستند از آن دستبردارند بر خلاف دستور اسلام و با اجتهادى كه پيش خود در معناى كلام خدا مىكردند آن را مىنوشيدند تا وقتى كه با شدت و تهديد بيشترى آيه سوره مائده آمد و ديگر نتوانستند به كار خلاف خود ادامه بدهند و به قول معروف در مقابل نص اجتهاد كنند. خمر در لغت به مایعی می‌گویند كه نوشیدنش مستی آورد.[1] اصطلاحی خمر هر مایه مسكر را خمر گویند.[2] شرب خمر به استعمال مشروبات الكلی یا سكرآور را گویند.[3] در مسكر بین انواع آن مانند شراب (آنچه از انگور گرفته می‌شود)، نبیذ (آنچه كه از خرما گرفته می‌شود)، نقیع (آنچه كه از كشمش گرفته می‌شود)، بتع (آنچه كه از عسل گرفته می‌شود)، مِزر (آنچه كه از جو گرفته می‌شود)، یا آنچه كه از گندم یا ارزن یا غیر آنها گرفته می‌شود، فرقی نیست.[4] در كتابهای فقهی به جای لفظ مسكر، واژۀ خمر نیز به كار می‌رود كه شامل هر مسكری می‌شود. مادۀ 165 قانون مجازات اسلامی: «خوردن مسكر موجب حد است. اعم از آنكه كم باشد یا زیاد، مست كند یا نكند، خالص یا مخلوط باشد به حدی كه آن را از مسكر بودن خارج نكند.» تبصرۀ 1: آب جو در حكم شراب است، گر چه مست كننده نباشد و خوردن آن موجب حد است. تبصرۀ 2: خوردن آب انگوری كه خود به جوش آمده یا به وسیلۀ آتش یا آفتاب و مانند آن جوشانده شده است حرام است اما موجب حد نمی‌باشد. مقدمه تاثير مستي در مسئوليت كيفري بررسي تاثير مواد الكلي در جرم از منظر قانون و فقه نقد شيوه نگارشي ماده 224 شرايط مسكر اثبات شرب خمر حد شرب مسكر تشديد مجازات شرب خمر كيفيت اجراي حد شرب خمر عدم تعدد حد مسئوليت تكرار شرب خمر سقوط حد مستي و رفع يا عدم رفع مسئوليت كيفري 1- ادله وجود مسئوليت كيفري 2- ادله عدم مسئوليت كيفري ارزيابي و داوري مستي مجرمانه و غير مجرمانه پرداخت كننده ي ديه در مستي ارتكاب ساير جرايم در حال مستي 1- شرايط مستي رافع مسئوليت نسبت به ارتكاب ساير جرايم 2- وضعيت شك در ساير جرايم 2-2 شك در زوال و بقاي اراده قوانين فرانسه در مورد مستي مستي در قانون انگلستان نتيجه گيري منابع |
خرید و دانلود | 5,000 تومان نوع فایل :ورد | تعداد صفحات :52 گزارش تخلف به پلیس سایت |
